Ифира Хәлимова автор яңалыклары

Дини бәйрәмнәр авылда матур уза әле. Иртүк бала-чага: «Аидкум мөбарәк!» («Бәйрәмегез мөбарәк булсын!») – дип, ишек кага. Аларга тәм-том өләшәсең! Авыл ахырына җиткәнче бәләкәй капчыклары төрле тәмле конфетлар белән тула. Элек яшьләр, хәтта олылар да чыга иде, шаярышып, бер-берсенең конфетларын тартып алып, куышып, бик күңелле бәйрәм итә идек. Тора-бара бу гадәтләр дә бетте.

Ишек төбендә басып торган олы яшьтәге очучы: «Кызым, теләсәң кал, кире алып кайтам», дисә, берсүзсез риза булыр идем. Ул дәшмичә генә ягымлы елмайды. Мин билгесезлеккә атладым. Пыяла дивар артында каршы алучылар арасында шушы чит җирдә мин белгән һәм мине белгән бердәнбер кеше басып тора иде.