Буран аша яз ияртеп кайтып киләм...

Кала йөзе – тоташ кершән,

бураннары җанга үтә.

Чәчләремне җилгә сибеп,

һава ертып җырлап киләм.

Ярты сүзем эленеп кала

чәүкә сырган тупылларда.

Көйләремнән чәүкә халкы

бер оялмый чыңлап көлә.

Аякларым – кыргый учак,

адым саен асфальт шыта.

Ташкын булып кар эретә

җанны өткән кайнар тыным.

Болыт сына тавышымнан,

тавышымнан туар яңгыр.

Алтмыш көннән кунакка кил –

агачларны сафлык сарыр.

Күңел утын басам, димә,

синнән өстен көчләр шактый.

Кайтып-кайтып гашыйк булам

бу дөньялык туган көнгә.

Чәчләремнән коелып кала

җанга тансык юкә исе.

Инанып көт: буран аша

яз ияртеп кайтып киләм.

"КУ" 10, 2019

Фото: pixabay